Een portret zal altijd een persoonlijke foto zijn voor de geportretteerde. Ons eigen gezicht is iets dat we zo bekend en toch zo vreemd vinden. Het vult ons met nieuwsgierigheid over hoe anderen ons zien en hoe we onszelf zien.
Maar voor de fotograaf kan de camera gemakkelijk een gevoel van scheiding tussen ons en het onderwerp creëren. De persoon voor zijn camera kan snel niets meer worden dan een vorm, een technisch probleem dat moet worden opgelost of een oefening voor z’n fotografische vaardigheden.
In deze film werden drie fotografen uitgenodigd om portretten te maken waarbij de kloof tussen de fotograaf en het onderwerp (persoon) wordt weggenomen en wordt onderzocht wat er gebeurt met de ervaring van een fotograaf wanneer portretten echt persoonlijk worden.